Bogdanówka

Wieś Bogdanówka

Wieś Bogdanówka rozsiadła się na przestrzeni około jednego kilometra kwadratowego. Położenie Bogdanówki było bodajże najpiękniejsze z wszystkich w tej okolicy i dlatego może ona się stała ośrodkiem gminny zbiorowej, gdzie urzędował wójt, poczta i Posterunek Policji Państwowej. Zależnie od tego stworzyła się tu Centrala Spółki Mleczarskiej, Ochotnicza Straż Pożarna i Związek Strzelecki. Wobec tego, że była to wieś o mieszanej ludności, Polacy, Rusini, czyli dzisiejsi Ukraińcy, no i kilka rodzin żydowskich, to też było tu trzy sklepy, Sklep Kółka Rolniczego, ukraińska Kooperatywa i jeden prywatny sklep żydowski.

Bogdanówkę otaczały, począwszy od północy na południe i dalej aż na zachód, żyzne łąki. Przez łąki sączyła mała rzeczka Wosuszka, która dawała wiosce wielkie usługi, bo na jej biegu znajdował się stawek dla kąpania i pojenia bydła. Tutaj też, na kilka lat przed drugą wojną światową pan Antoni Sykora potworzył tu piękne stawy, w których hodował karpie na sprzedaż. Od południa dominowała Wysoka Góra, która często chroniła wieś zimową porą od ostrych wiatrów i nadawała wiosce charakterystyczny wygląd. Dalsze otoczenie wioski to były piękne pola orne lekko falowane. Wiosną wieś otoczona dywanem kwiecistych łąk, wyglądała wspaniale. Łąki większością były bardzo dobre, bo dawały dostateczną ilość pachnącego siana, jako paszy dla bydła.
Sadownictwo w Bogdanówce było dopiero w stadium rozwoju. Co do drzewa opałowego to było krucho, bo musieliśmy drzewo transportować z daleka, bo aż z Werchoburza, Pieniak, Tworynia, Hukałowiec, Olejowa albo Białokiernicy. Kamienia i piasku pod budowę też nie było i musieliśmy to sprowadzać z Olejowa lub Białokiernicy, albo z odległych Dobrowodów i Pruniatyna. Kamień wapienny znajdujący się w górach nadawał się tylko na fundamenty warstw w ziemi, ale nie na podmurówkę, ponieważ pękał od mrozu. Natomiast mieliśmy dostateczną ilość pierwszorzędnej gliny pod budowę glinianych domów i na wyroby cegły. To też ostatnio otworzyła się cegielnia, którą była spółka Jan Olender, Husak Mikołaj, Jan Szklanny i Jan Olender Wawrzolina.
W wiosce było kilka pasiek, które otrzymywali Michał Olender, Piotr Olender, Antoni Bałaban, nauczyciel Jan Bałabuch, Marcin Marciniszyn, Wojtko Kołtowski i Mikołaj Filozof. Później to spadło do minimum, bo Bałaban i Bałabuch wyprowadzili się z Bogdanówki, a poważną część pasiek zniszczył straszny pożar w maju 1936 roku. Po tej dacie pasieki zaczęły znowu odżywać, ale zapadła wojna w roku 1939, która dokończyła dzieła.
Ile dzisiaj (1956 rok) Bogdanówka posiada mieszkańców to trudno wiedzieć, bo większa część Polaków została wysiedlona na Ziemie Odzyskane, część pojechała na zesłanie do Rosji, a na nich miejsce sprowadzono podobno ludzi aż z województwa Przemyśl.

Jan Domański